شماره ٣٢: سطوت که از کوه ستانند و به کاهي بخشند

سطوت که از کوه ستانند و به کاهي بخشند

کله جم به گداي سر راهي بخشند

در ره عشق فلان ابن فلان چيزي نيست

يد بيضاي کليمي به سياهي بخشند

گاه شاهي به جگر گوشه ي سلطان ندهند

گاه باشد که به زنداني چاهي بخشند

فقر را نيز جهانبان و جهانگير کنند

که باين راه نشين تيغ نگاهي بخشند

عشق پامال خرد گشت و جهان ديگر شد

بود آيا که مرا رخصت آهي بخشند