شماره ٣٥: مثل آئينه مشو محو جمال دگران

مثل آئينه مشو محو جمال دگران

از دل و ديده فرو شوي خيال دگران

آتش از ناله ي مرغان حرم گير و بسوز

آشياني که نهادي به نهال دگران

در جهان بال و پر خويش گشودن آموز

که پريدن نتوان با پر و بال دگران

مرد آزادم و آن گو نه غيورم که مرا

مي توان کشت بيک جام زلال دگران

اي که نزديک تر از جاني و پنهان ز نگه

هجر تو خوشترم آيد ز وصال دگران