شماره ٣٣: آن دل که دايمش سر بستان و باغ بود

آن دل که دايمش سر بستان و باغ بود

گويي هميشه سوخته درد و داغ بود

هر خانه دوش داشت چراغي و جان من

مي سوخت و به خانه من اين چراغ بود

من بي خبر فتاده در آن کوي مرده وار

ناليدنم صدايي غليواژ و زاغ بود

روزي نشد که جلوه طاووس بنگرد

اين ديده را که روزي زاغ و کلاغ بود

دل در چمن شدي و ز بوي تو شد خراب

بلبل که بويها ز گلشن در دماغ بود

رفتم به سوي باغ و به يادت گريستم

بر هر گلي، وگرنه کرا ياد باغ بود

شب گفت، مي رسم، چو بگفتم، به خنده گفت

خسرو برين حديث منه دل که لاغ بود