شماره ٥٨: شبها اسير دردم و خوابم نمي برد

شبها اسير دردم و خوابم نمي برد

وين آب ديده سوزش و تابم نمي برد

جور زمانه برد ز من هر چه بود، واي

کاين درد عاشقي و شتابم نمي برد

عمرم به بت پرستي و مستي گذشت، هيچ

خاطر به سوي زهد و ثوابم نمي برد

گر چه خوش است شربت صافي، ولي چه سود؟

کز سينه تشنگي شرابم نمي رود

از مسجد، ار چه مي شنوم غلغل دعا

از گوش بانگ چنگ و ربايم نمي برد

دي يار نازنين که دل از دست ما ببرد

مي خندد و نمک ز کبابم نمي برد

امشب درازي شب ظالم مرا بکشت

کاندوه غم ز جان خرابم نمي برد

من گريه را به حيله نگهداشت مي کنم

ورنه کدام روز که آبم نمي برد؟

اي دل، ز قصه من و از سرگذشت خويش

افسانه اي بگوي که خوابم نمي برد

چون گل دريد سينه خسرو نسيم دوست

بوي بهشت هيچ عذابم نمي برد