شماره ٩٣: ز حد گذشت غم ما و آن نگار نپرسيد

ز حد گذشت غم ما و آن نگار نپرسيد

بگو که با که توان گفت غم که يار نپرسد

دلم ازوست فگار و مباد هيچ گزندش

اگر چه هيچ گه او زين دل فگار نپرسد

بگو که ديدن من هر چه طالع آمدي آخر

به مردن آنکه رود طالع و شمار نپرسد

به درد عشق بميرم، دواي خويش نپرسم

که عاشقم من و عاشق صلاح کار نپرسد

در آشنايي درياي عشق راست کسي دان

که تن به غرق دهد وز لب و کنار نپرسد

به هر جفا که کني راضيم، که گشتم اسيرت

شتر مهار به بيني قياس يار نپرسد

تويي به کشتن ما خوش، ز حال مات چه پرسش

کسي که تير زند زحمت شکار نپرسد

گرم تو خاک دهي، اين ز کوي کيست، نگويم

گدا چو زر دهيش، قيمت و عيار نپرسد

دلش که سوخته شد، خسرو از تو پيش کسي را

سخن ز حسن جوانان گلعذار نپرسد