شماره ٣٤٤: اي زده ناوکم به جان، يک دو سه چار و پنج و شش

اي زده ناوکم به جان، يک دو سه چار و پنج و شش

کشته چو بنده هر زمان، يک دو سه چار و پنج و شش

گفته به وعده گه گهي يک شب از آن تو شوم

روز گذشته در ميان، يک دو سه چار و پنج و شش

گفت صبا ز غيرتم کايد اگر ز کوي تو

همره بوي تست جان، يک دو سه چار و پنج و شش

پيش در تو هر نفس از هوس دهان تو

بوسه زنم بر آستان، يک دو سه چار و پنج و شش

منع دو چشم کن که شد از دل خسته هر دمي

رايت آن دو ناتوان، يک دو سه چار و پنج و شش

گاه نظاره چون که تو جلوه کني جمال را

کشته شوند عاشقان، يک دو سه چار و پنج و شش

آه و فغان ز مردمان بس که همي کند دمي

خسرو خسته دل فغان، يک دو سه چار و پنج و شش