شماره ٣٨٥: باغ بشکفت و سوري و سمنش

باغ بشکفت و سوري و سمنش

تازه گشت ارغوان و نسترنش

صفت باغ مي کند بلبل

شاخ در شاخ مي رود سخنش

يوسف گل رسيد و شد روشن

چشم نرگس به بوي پيرهنش

تا کجا باشد آن سمنبر من

کاب و آتش شود گل از سمنش

مهر او ذره ذره کرد مرا

گر چه يک ذره نيست مهر منش

گر به خلقم رسن کند زلفش

بگسلم هم ز زلف چون رسنش

ديده در پيش او کشد خسرو

که بيند به چشم خويشتنش