شماره ٤٣٨: تويي در پيش من يا خود مه و پروين نمي دانم

تويي در پيش من يا خود مه و پروين نمي دانم

شب قدر من است امشب که قدر اين نمي دانم

روي در باغ و مي گويي که گل بين چون منم عاشق

همين روي تو مي بينم، گل و نسرين نمي دانم

چنانم لذت ياد تو بنشسته ست اندر جان

که زان پس ذوق تلخ و جان خود شيرين نمي دانم

خرد را گفتم اندر عاشقي دخلي بکن، گفتا

غريبم، رسم اين کشور من مسکين نمي دانم

به بالينم رسيده يار و من در مردن از سويش

کجايي در زبان و کيست در بالين نمي دانم؟

سؤال مي کني از من که خسرو من کيم پيشت؟

شنيدم، ليک از حسرت جواب اين نمي دانم