شماره ٤٤٢: بگويم حال خويشت، ليک از آزار مي ترسم

بگويم حال خويشت، ليک از آزار مي ترسم

وگر ندهم برون، ز انديشه گفتار مي ترسم

چه حال است اين که از بيم رقيبان ننگرم رويت؟

هوس مي آيدم گل چيدن و از خار مي ترسم

معاذالله که از مردن بترسم در غمت، ليکن

ز داغ دوري و محرومي ديدار مي ترسم

دلي دارم کباب از دست غم، پيشت کشم، ليکن

ز خوي نازک آن نرگس خونخوار مي ترسم

تو شب در خواب مستي و مرا تا روز بيداري

مخسپ ايمن که من زين ديده بيدار مي ترسم

جواني، خنده بر خونابه پيران مکن، زيرا

تو مي خندي و من زين گريه بسيار مي ترسم

مرا زين ديده آزار جراحت مي تراود دل

مبادا کاندرو ماند از اين آزار مي ترسم

ز درد من دلت هر سوي زحمت مي کند، ليکن

ز بسي ساماني بخت پريشان کار مي ترسم

نيم خسرو که فرهادم، نمانده جانم از عشقت

اگر مانده ست، از شيريني گفتار مي ترسم