شماره ٦٤٧: منم که بي به تو صد گونه داغ مي سوزم

منم که بي به تو صد گونه داغ مي سوزم

تو لابه داني و من لاغ لاغ مي سوزم

فراغ وصل ندارم ز مفلسي، هر چند

چو مفلسان ز براي فراغ مي سوزم

شب سياه مرا نيست روشني، هر چند

که شام تا به سحر چون چراغ مي سوزم

مرا به داغ سگي سوختي و درد نکرد

سگم نخواندي، از اين درد و داغ مي سوزم

مباش گرم دماغ و بسوز خسرو را

من آخر از تو به هم زين دماغ مي سوزم