شماره ٧٩٢: دلم که سوخت ز عشقش چراغ جان من است آن

دلم که سوخت ز عشقش چراغ جان من است آن

غبار کز تو رسد نور ديدگان من است آن

مسوز جان دگر عاشقان بدان غم خود

که من ز رشک بمردم که حق جان من است آن

جفاست ز آن تو مي کن، بمير گو چو رهي صد

وفا مکن که نه ز آن تو آن، از آن من است آن

بر آستانت که حالي ز خون ديده نوشتم

بخوان که درد فزايد که داستان من است آن

به خاک کوي تو مردم که خواستم به دعا من

تو نام اجل نهي و عمر جاودان من است آن

شد ار چه خار مغيلان ز هجر بستر خاکم

چو ياد مي دهدم از تو، پرنيان من است آن

اگر چه گوشه غم ناخوش است بر همه، ليکن

چو در خيال توام باغ و بوستان من است آن

گر اي صبا، روي آنجا به جان دعاش بگويي

ز من وليک، نگويي که از زبان من است آن

شود به راه تو خسرو چو خاک تا بنشاني

غبار پا چو نداني که استخوان من است آن