شماره ١٦: آه ازين تنگ قبايان شده تنگم دامان

آه ازين تنگ قبايان شده تنگم دامان

که نه سر ماند مرا در غم ايشان نه امان

لب گشايند و نباتي ندهندم، آري

کام خود را نتوان يافتن از خودکامان

گر برم در برشان دست، بدزدند اندام

سيم دزدي عجبي نيست ز سيم اندامان

رخ چو آتش بنمايند و جگر پخته کنند

اين دل پخته من سوخته شد زين خامان

خسرو از بهر تو بدنام شد، از وي بگريز

نيکنامي نبود در روش بدنامان