شماره ٧١: اي خرد مست لعل چون مي تو

اي خرد مست لعل چون مي تو

ما ز آزاده ابروي خوي تو

مي مرا ده که لب به گوش برم

بس که مستم ز لعل چون مي تو

چون کني وعده، باز گويي «کي »

من به صد جان غلام آن کي تو

چون غمت بکشدم، بگويي «هي »

روح بخشد به تن همان مي تو

گوييم مردن تو از پي کيست

هم به جان و سر تو از پي تو

گفتم از تو حيات دارم، گفت

«تو نگر و آن حيات لاشي تو»

خسروا، چون سزاي سوختني

مهرباني ست شعله بر ني تو