شماره ١٠٤: اي غاليه گرد ماه سوده

اي غاليه گرد ماه سوده

آراسته شمع را زدوده

برداشته نسخه اي ز خورشيد

آيينه که روي تو نموده

يک خنده ز لعل شکرينت

زنگار هزار دل زدوده

جان تازه شود ز گرد خنگت

کان خاک مفرحي ست سوده

هر روز به کوي تو جوانان

جان کاشته و جگر دروده

هر روز به ديدن رخ تو

جان داده و عمر تو فزوده

بيگانه شد آن کسي که بوده ست

وقتي به دل خراب بوده

هر شب دل من حديث دردت

هم گفته و هم ز خود شنوده

کس در غم تو نداده پندم

جز آنکه غمي نيازموده

بسته به عطاي او دل خويش

خسرو که ميان خون غنوده