شماره ١٣٧: رسيد وقت که هر روز بامداد پگه

رسيد وقت که هر روز بامداد پگه

خوريم باده و بر روي گل کنيم نگه

ز شاخ يک تن سرو است و صد هزار قبا

ز لاله يک سر کوه است و صد هزار کله

کلاه لاله که لعل است، اگر تو بشناسي

نمونه اي مگرش داغ کينه است سيه

چو از کرشمه بياراست چشم را نرگس

بديد بلبل و گفتن عليک عين الله

دميد گل به ره نيکوان و گل در باغ

روان شدند و ببردند دجله را از ره

هزار سال خوشي بيش دارد اندر عمر

اگر چه مدت عمر گل است روزي ده

کنون به باغ و لب جوي خيمه بايد زد

خوش آن حباب که برابر مي زند خرگه

کجاست ساقي نوخيز ساده رو که ز شرم

نگه کند به زمين چون درو کنيم نگه

مرنج، ساقي، اگر چشم من به روي تو نيست

که هست ديده من زير پاي همچو توشه