شماره ١٤٩: لبت در سخن انگبين ريخته

لبت در سخن انگبين ريخته

رخت مشک بر ياسمين ريخته

از آن روي و موي دلاويز تست

دلم در شب و روز آويخته

چو باد صبا ديد رخسار تو

به گل گفت «کاي روي تو ريخته

برانگيختي بر من اسپ جفا

دگر تا چه ها باشد انگيخته؟»

ز خسرو گريزان مشو کو شده ست

اسير تو، وز خويش بگريخته