شماره ١٥٠: در اوصاف خود عقل را ره مده

در اوصاف خود عقل را ره مده

بهشت برين را به ابله مده

جهان مست و ديوانه کردي به زلف

نسيمي به باد سحرگه مده

غم عاشقان بشنو، اما به ناز

جواب سخن گه ده و گه مده

چگويم به تو راز پنهان خويش

خودش بشنو و سوي خود ره مده

گر انصاف، جويد دل ظالمم

مده هيچش انصاف، والله مده

زنخ مي نمايي و خون مي خورم

چنين شربتم زانچنان چه مده

رقيب ار کشد خسرو خسته را

زبان را در آن رخصت «نه » مده