شماره ٢٣٣: نفسي که با نگاري گذرد به شادماني

نفسي که با نگاري گذرد به شادماني

مفروش لذتش را به حيات جاوداني

ز طرب مباش خالي مي و رود خواه وساقي

که غنيمت است و دولت دو سه روز زندگاني

غم نيستي و هستي نخورد کسي که داند

که گذشت عمر و باقي نبود جهان فاني

مکن، اي امام مسجد، من رند را ملامت

چو به شهر مي پرستان نرسيده اي، چه داني؟

چه شوي به زهد غره که ز دير مي پرستان

به خدا رسيد بتوان به تضرع نهاني

تو و زهد خرقه پوشان، من و دير دردنوشان

به تو حال ما نماند، تو به حال ما نماني