شماره ٢٣٩: نوبهار است و گل و موسم عيد، اي ساقي

نوبهار است و گل و موسم عيد، اي ساقي

باده نوش و گذر از وعد و وعيد، اي ساقي

روز محشر نبود هيچ حسابش به يقين

هر که در کوي مغان گشت شهيد، اي ساقي

گشت پيمانه چو تسبيح روان در کف شيخ

تا ز لعل تو يکي جرعه کشيد، اي ساقي

حاصل از عمر ندارد بجز از حسرت و درد

هر که عيد است ز ميخانه بعيد، اي ساقي

آنکه در کوي محبت قدم از صدق نهاد

دگر او پند اديبان نشنيد، اي ساقي

بارها کرده بدم توبه ز مي، باز مرا

چشم مست تو به ميخانه کشيد، اي ساقي

زاهد از شرم تو دايم سرانگشت گزد

جز در ميکده جايي مگريد، اي ساقي