کتابخانه فارسی
/
ديوان بيدل دهلوي
/
غزليات - بخش دوم
/
شماره ١٣١: بجاست شکوه ما تا ره فغان خاليست
شماره ١٣١: بجاست شکوه ما تا ره فغان خاليست
بجاست شکوه ما تا ره فغان خاليست
زمين پر است دلش بسکه آسمان خاليست
سراغ بلبل مازين چمن مگير و مپرس
خيال ناله فروش است و آشيان خاليست
غبار غفلت ما را علاج نتوان کرد
پر است ديده ز ديدار و همچنان خاليست
شکست رنگ بعرض تبسمي نرسيد
ز ريشه طربم کشت زعفران خاليست
دل شکسته ره درد واکند ورنه
لبم چو ساغر تصوير از فغان خاليست
سپهر حسرت پرواز ناله ام دارد
ز شوق تير من آغوش اين کمان خاليست
زبسکه منتظران تو رفته اند ز خويش
چو نقش پا ز نگه چشم بيدلان خاليست
جهان چو شيشه ساعت طلسم فقر و غناست
پرست وقت دگر آنچه اين زمان خاليست
ز کوچه ني و جولان ناله هيچ مپرس
مقام ناوک نازت در استخوان خاليست
دلي بسينه ندارم چو دانه گندم
ازين متاع من خسته را دکان خاليست
براه دوست ز محراب نقش پاپيداست
که جاي سجده دلها درين مکان خاليست
درين هوسکده هرکس بضاعتي دارد
دعاست مايه جمعي که دست شان خاليست
ز پهلوي پري کيسه قدر تست اينجا
بعجز شيشه زند سنگ اگر ميان خاليست
برنگ نقش نگين (بيدل) از سبکروحي
نشته ايم وز ما جاي ما همان خاليست
جستجو در مطالب سایت