شماره ١٧٤: علوياني که باين عالم دون مي آيند

علوياني که باين عالم دون مي آيند

عقل گمکرده بصحراي جنون مي آيند

کيست پرسد که گل و لاله اين باغ هوس

جز به آهنگ درون از چه برون مي آيند

آمد و رفت نفس هر قدم آفت دارد

هرزه تا زان همه بر رخش حرون مي آيند

شوخي نشو نما رستن مو دارد و بس

نخل ها سر بهوايند و نگون مي آيند

چه هوا دود دماغيست که در ديده وهم

آفتابند گر از ذره فزون مي آيند

حيرت اين است که چون تيغ درين دشت ستم

آب دارند و همان تشنه خون مي آيند

چه تماشاست درين کوچه که طفلان سرشک

نيسوار مژه از خانه برون مي آيند

عجز و طاقت چقدر مايه لاف است اينجا

بيشتر آبله پايان بجنون مي آيند

مقصد خلق بجز خاک شدن چيزي نيست

يارب اين بيخبران با چه شگون مي آيند

آنسوي علم و عيان بيضه طاوسي هست

کارزوها زعدم بوقلمون مي آيند

(بيدل) اين بيخردي چند بمعراج خيال

ميروند اينهمه کز خويش برون مي آيند