شماره ١٢٠: چو از برگ گلش سنبل دميدست

چو از برگ گلش سنبل دميدست

ز حسرت در چمن گل پژمريدست

به عشوه توبه شهري شکستست

به غمزه پرده خلقي دريدست

ز روبه بازي چشم چو آهوش

دلم چون آهوي وحشي رميدست

چه رويست آنکه در اوصاف حسنش

کمال قدرت بيچون پديدست

چو نقاش ازل نقش تومي بست

ز کلکش نقطه ئي بر گل چکيدست

تو گوئي در کنارت مادر دهر

بشير بيوفائي پروريدست

ز گلزار جنان رضوان بصد سال

گلي چون عارض خوبت نچيدست

پريشانست زلفت همچو حالم

مگر حال پريشانم شنيدست

مسلمانان چه زلفست آن که خواجو

بدان هندوي کافر بگرويدست