شماره ١٤٠: ترا که نرگس مخمور و زلف مهپوشست

ترا که نرگس مخمور و زلف مهپوشست

وفا و عهد قديمت مگر فراموشست

ز شور زلف تو دوشم شبي دراز گذشت

اگر چه زلف سياهت زيادت از دوشست

بقصد خون دل من کمان ابرو را

کشيده چشم تو پيوسته تا بناگوشست

ز تيره غمزه عاشق کش تو ايمن نيست

و گرنه هندوي زلفت چرا زره پوشست

کنار سبزه سيراب و طرف جوي مجوي

ترا که سبزه براطراف چشمه نوشست

چگونه گوش توان کرد پند صاحب هوش

مرا که قول مغني هنوز در گوشست

حديث حسن بهاران ز هوشياران پرس

چرا که بلبل بيچاره مست و مدهوشست

زبان سوسن آزاد بين که هست دراز

وليک برخي آزاده ئي که خاموشست

دو چشم آهوي شيرافکنش نگر خواجو

که همچو بخت تو در عين خواب خرگوشست