شماره ١٥٨: ترا که موي ميان هم وجود و هم عدمست

ترا که موي ميان هم وجود و هم عدمست

دو زلف افعي ضحاک و چهره جام جمست

بتيرگي شده آشفته تر حقيقت شرع

سواد زلف تو گوئي که راي بوالحکمست

ز دور چرخ شبي اين سئوال مي کردم

که از زمانه مرا خود نصيب جمله غمست

بطيره گفت نبيني سپهر کاسه مثال

ز بهر خوردن خون تو جمله تن شکمست

گر آبروي نه در خاک کوش مي طلبند

چو زلف يار قد عاشقان چرا بخمست

دلم بغمزه و ابروي او بمکتب عشق

اميدوار چو طفلان بنون و القلمست

ز شام زلف سيه چون نمود طلعت صبح

زمانه گفت که اي عاشقان سپيده دمست

مجال نطق ندارم چرا که بيش از پيش

ميان لاغر او در کنار کم ز کمست

ز لعل او شکري التماس مي کردم

که مدتي است که جانم مقيد المست

جواب داد که بر هيچ دل منه خواجو

که چون ميان دهنم را وجود در عدمست