شماره ٢٥٦: ز جام عشق تو عقلم خراب مي گردد

ز جام عشق تو عقلم خراب مي گردد

ز تاب مهر تو جانم کباب مي گردد

مرا دليست که دائم بياد لعل لبت

بگرد ساقي و جام شراب مي گردد

هلاک خود بدعا خواستم ولي چکنم

که دير دعوت من مستجاب مي گردد

دلست کاين همه خونم ز ديده مي بارد

پرست کافت جان عقاب مي گردد

تو خود چه آب و گلي کاب زندگي هردم

ز شرم چشمه نوش تو آب مي گردد

چو برتو مي فکنم ديده اشگ گلگونم

ز عکس گلشن رويت گلاب مي گردد

بجام باده چه حاجت که پير گوشه نشين

بياد چشم تو مست و خراب مي گردد

عجب نباشد اگر شد سياه و سودائي

چنين که زلف تو بر آفتاب مي گردد

چو بر درت گذرم گوئيم که خواجو باز

بگرد خانه ما از چه باب مي گردد