شماره ٢٩١: من خاک آن بادم که او بوي دلارام آورد

من خاک آن بادم که او بوي دلارام آورد

در آتشم ز آب رخش کاب رخ من مي برد

آنکو لبش گاه سخن هم طوطي و هم شکرست

طوطي خطش از چه رو پر بر شکر مي گسترد

سرو از قد چون عرعرش گل پيش روي چون خورش

اين دست بر سر مي زند و آن جامه بر تن مي درد

من تحفه جان مي آورم بهر نثار مقدمش

وان جان شيرين از جفا ما را بجان مي آورد

زلف سيه کارش نگر و آنچشم خونخوارش نگر

کاين قصد جانم مي کند و آن خون جانم مي خورد

هنگام تير انداختن گر بر من آرد تاختن

در پاي او سر باختن عاشق بجان و دل خرد

بگذشتي و بگذاشتي ما را و هيچ انگاشتي

جانا ز خشم وآشتي بگذر که اين هم بگذرد

گه گه به چشم مرحمت برما نظر مي کن ولي

سلطان ز کبر و سلطنت در هر گدائي ننگرد

زان سنبل عنبر شکن خواجو چو مي راند سخن

مي يابم از انفاس او بوئي که جان مي پرورد