شماره ٣٣٨: بنگر اي شمع که پروانه دگر باز آمد

بنگر اي شمع که پروانه دگر باز آمد

از پي دل بشد و سوخته پر باز آمد

گرچه سر تا قدم از آتش غم سوخته بود

رفت و صد باره از آن سوخته تر باز آمد

هر که بيند من بي برگ و نوا را گويد

يا رب اين خسته جگر کي ز سفر باز آمد

سرتسليم چو بر خط عبوديت داشت

چون قلم رفت بهر سوي و به سر باز آمد

عجب آن نيست که شد با لب خشک از بردوست

عجب اينست که با ديده تر باز آمد

هر که را بيخبر افتاد ز پيمانه عشق

تو مپندار که ديگر به خبر باز آمد

اي گل از پرده برون آي که مرغ سحري

همره قافله باد سحر باز آمد

عيب خسرو مکن اي مدعي و تلخ مگوي

گر ز شور لب شيرين ز شکر باز آمد

آنکه مرغ دلش از حسرت گل پر مي زد

همچو بلبل ز چمن رفت و دگر باز آمد

گر به تيغش بزني باز نيايد ز نظر

هر که چون مردمک ديده نظر باز آمد

خيز خواجو که چواشک از سر زر در گذريم

تا نگويند که شد وز پي زر باز آمد