شماره ٦٦٠: ترا که گنج گشودي ز زخم مار چه غم

ترا که گنج گشودي ز زخم مار چه غم

چو شاخ گل بکف آيد ز نوک خار چه غم

اگر هزار فغان کرده است بلبل مست

چو غنچه پرده بر اندازد از هزار چه غم

معاشري که مدام از قدح گزيرش نيست

چو مي ز جام فرح نوشد از خمار چه غم

در آنزمان که شود وصل معنوي حاصل

بصورت ار نشوي زائر مزار چه غم

ميان ليلي و مجنون چو قرب جاني هست

اگر چنانکه بود دوري ديار چه غم

ز روزگار مينديش و کار خويش بساز

چو روزگار برآمد ز روزگار چه غم

بزير بار غم ار پست گشته ام غم نيست

مرا که ترک شتر کرده ام ز بار چه غم

ترا چه غم بود از درد ما که سلطان را

ز رنج خاطر درويش دلفگار چه غم

درين ميان که گرفتار عشق شد خواجو

گرش مراد نهد چرخ در کنار چه غم