شماره ٥٩: گرفتمت که بگيرم عنان مرکب تازي

گرفتمت که بگيرم عنان مرکب تازي

کجا روم که فرس بر من شکسته نتازي

تو شاهبازي و دانم که تيهوان نتوانند

که در نشيمن عنقا کنند دعوي بازي

شبان تيره بسي برده ام بآخر و روزي

شبي چو زلف سياهت نديده ام بدرازي

ضرورتست که پيشت چو شمع سوزم و سازم

گرم چو شمع بسوزي ورم چو عود بسازي

مرا بضرب تو چون چنگ سرخوشست وليکن

تو داني ار بزني حاکمي و گر بنوازي

بدوستي که چو دل قلب و نادرست نيايم

گرم در آتش سوزنده همچو زر بگدازي

بخون بشوي مرا چون قتيل تيغ تو گشتم

که در شريعت عشقت شهيد باشم و غازي

چو روشنست که نور بقا ثبات ندارد

به ناز خويش و نياز من شکسته چه نازي

فداي جان تو خواجو اگر قتيل تو گردد

ولي بقتل وي آن به که دست خويش نيازي