شماره ٨٢: روي تو گر بديدمي جان بتو بر فشاندمي

روي تو گر بديدمي جان بتو بر فشاندمي

صبرم اگر مدد شدي دل ز تو واستاندمي

چون تو درآمدي اگر غرقه خون نبودمي

بس که گهر بديدگان در قدمت فشاندمي

کاج نراندي اي صنم توسن سرکش از برم

تا ز دو ديده در پيت خون جگر نراندمي

پاي دل رميده گر باز بدستم آمدي

ترک تو کردمي و خويش از همه وا رهاندمي

نوک قلم بسوختي از دل سوزناک من

گرنه ز ديده دمبدم آب برو چکاندمي

ضعف رها نمي کند ورنه ز آه صبحدم

شعله فروز چرخ را مشعله وانشاندمي

خواجو اگر چو دود دل دست در آه من زدي

گر بزمين فرو شدي بر فلکش رساندمي