شماره ٢٣: شرف نفس به جودست و کرامت به سجود

شرف نفس به جودست و کرامت به سجود

هر که اين هر دو ندارد عدمش به که وجود

اي که در نعمت و نازي به جهان غره مباش

که محالست در اين مرحله امکان خلود

وي که در شدت فقري و پريشاني حال

صبر کن کاين دو سه روزي به سرآيد معدود

خاک راهي که برو مي گذري ساکن باش

که عيونست و جفونست و خدودست و قدود

اين همان چشمه خورشيد جهان افروزست

که همي تافت بر آرامگه عاد و ثمود

خاک مصر طرب انگيز نبيني که همان

خاک مصرست ولي بر سر فرعون و جنود

دنيي آن قدر ندارد که بدو رشک برند

اي برادر که نه محسود بماند نه حسود

قيمت خود به مناهي و ملاهي مشکن

گرت ايمان درستست به روز موعود

دست حاجت که بري پيش خداوندي بر

که کريمست و رحيمست و غفورست و ودود

از ثري تا به ثريا به عبوديت او

همه در ذکر و مناجات و قيامند و قعود

کرمش نامتناهي، نعمش بي پايان

هيچ خواهنده ازين در نرود بي مقصود

پند سعدي که کليد در گنج سعد است

نتواند که به جاي آورد الا مسعود