شماره ٦٢: فلک با بخت من دايم به کينست

فلک با بخت من دايم به کينست

که با من بخت و دوران هم به کينست

گهم خواند جهان گاهي براند

جهان گاهي چنان گاهي چنينست

که مي داند که خشت هر سرايي

کدامين سروقد نازنينست

ز خاک شاهدي روييده باشد

به هر بستان که برگ ياسمينست

وفايي گر نمي يابي ز ياري

مده دل گر نگارستان چينست

وفاداري مجوي از دهر خونخوار

وفايي از کسي جو که امينست

ندارد سعديا دنيا وقاري

به نزد آن کسي کو راه بينست