شماره ١: مباد دل ز هواي تو يک زمان خالي

مباد دل ز هواي تو يک زمان خالي

که بي هواي تو دل تن بود ز جان خالي

هماي عشق ترا هست آشيانه دلم

مباد سايه اين مرغ از آشيان خالي

ز روي تو ز زمين تا بآسمان پرنور

ز مثل تو ز مکان تا بلامکان خالي

خيال روي توام در دلست پيوسته

ز مهر و ماه کجا باشد آسمان خالي

دلم ز معني عشقت تهي نخواهد شد

اجل اگر چه کند صورتم ز جان خالي

شراب عشق ترا عيب چيست تلخي هجر

نواله تو نباشد ز استخوان خالي

رسيد عشق و ز اغيار گشت صافي دل

پيمبر آمد و شد کعبه از بتان خالي

چو مرغ سير ز ذکر تو و حکايت غير

هميشه حوصله پر دارم و دهان خالي

صفير مرغ دلم ذکر تست در همه حال

چو ماهي ارچه بود کامم از زبان خالي

غم تو و دل من همچو جان و تن شده اند

که مي بميرد اگر باشد اين از آن خالي

مرا که دل ز هواي تو پر شدست چه غم

اگر بميرم و از من شود جهان خالي

چو لوح عشق تو محفوظ جان من گردد

مرا قلم نبود ز آن پس از بنان خالي

بعاشقان تو دنيا خوشست و بي ايشان

چو دوزخست که هست از بهشتيان خالي

بر آستان تو مانده است سيف فرغاني

در تو نيست چو بازار از سگان خالي