شماره ٣٤٩: آمد ز درم نگار سرمست

آمد ز درم نگار سرمست

رندانه و جام باده بر دست

صد فتنه زهر کنار برخاست

او مست در اين ميانه بنشست

لب را بنهاد برلب ما

موئي بدو نيم راست بشکست

عشق آمد و زنده کرد ما را

پيوسته بود به ما چو پيوست

از بود و نبود باز رستيم

آسوده ز نيست فارغ از هست

دل در سر زلف يار بستيم

محکم جائي شديم پابست

از مستي ذوق نعمت الله

خلق دو جهان شدند سرمست