شماره ٤٢٤: نعمت الله جان به جانان داد و رفت

نعمت الله جان به جانان داد و رفت

بر درميخانه مست افتاد و رفت

سيد ما بنده خاص خداست

گوئيا شد از جهان آزاد و رفت

قرب صد سالي غم هجران کشيد

عاقبت از وصل شد دلشاد و رفت

تا نپنداري که او معدوم گشت

يا بداد او عمر خود بر باد و رفت

برقعي از جسم و جان بربسته بود

بند برقع را زر و بگشاد و رفت

در خرابات فنا مست و خراب

سربه پاي خم مي بنهاد و رفت

چون نداي ارجعي از حق شنود

زنده دل از عشق او جان داد و رفت

کل شيي هالک الا وجهه

خواند بر دنياي بي بنياد و رفت

نعمت الله دوستان يادش کنند

تا نگوئي رفت او از ياد و رفت