شماره ٤٣١: نعمت الله جان به جانان داد و رفت

نعمت الله جان به جانان داد و رفت

بر در ميخانه مست افتاد و رفت

آفتابي از قمر بسته نقاب

آن نقاب از روي خود بگشاد و رفت

بود استادي و شاگردش بسي

کرد شاگردان همه استاد و رفت

در خرابات مغان مست و خراب

سربه پاي خم مي بنهاد ورفت

او خليفه بود در بغداد تن

رخت را بربست از بغداد و رفت

عارفانه در جهان صد سال بود

نه چو غافل داد جان بر باد و رفت

سيد ما بود ظاهر شد نهان

بندگان راجمله کرد آزادو رفت