شماره ٨: بنده خود ز خاک ره بردار

بنده خود ز خاک ره بردار

يک زماني مرا به من مگذار

جان سپاري کنم به ديده و سر

گر تو گوئي که جان روان بسپار

اي دل ار عاشقي بيا مي نوش

تاکه گردي ز عمر برخوردار

ذوق عاشق مجو تو از عاقل

روي گل را به نوک خار مخار

کار ما عاشقي و مي خواري است

غير ازين نيست عاشقان را کار

گنج داري و بينوا گردي

کنج دل جو و گنج را بردار

بر سر دار اگر نهي قدمي

نعمت الله ترا بود سردار