شماره ٣١٢: دردمنديم و به اميد دوا آمده ايم

دردمنديم و به اميد دوا آمده ايم

مستمنديم و طلب کار شفا آمده ايم

از در لطف تو نوميد نگرديم که ما

بي نوايان به تمناي نوا آمده ايم

ما گدائيم و تو سلطان جهان کرمي

نظري کن به اميد شما آمده ايم

دل فدا کرده و جان داده و سربرکف دست

تا نگوئي که به تزوير و ريا آمده ايم

اين چنين عاشق و سرمست که بيني مارا

نيست حاجت که بگويم ز کجا آمده ايم

ما اگر زاهد سجاده نشينيم ،نه رند

بر سر کوي خرابات چرا آمده ايم

سيد بزم خرابات جهان جانيم

بندگانيم، به درگاه خدا آمده ايم