شماره ٣٣٦: دل در آن زلف پر شکن بستيم

دل در آن زلف پر شکن بستيم

لاجرم باز توبه بشکستيم

مدتي عقل دردسر مي داد

عشق آمد ز عقل وارستيم

خلوت ديده را صفا داديم

با خيال نگار بنشستيم

ما ز خود فاني و به او باقي

ما به خود نيست و به او هستيم

جان ما راست ذوق پيوسته

جان به جانان خويش پيوستيم

عقل مخمور را چه کار اينجا

ما حريفان رند سرمستيم

بندگانه به خدمت سيد

کمري بر ميان جان بستيم