شماره ٣٧٨: فارغيم از ملک عالم فارغيم

فارغيم از ملک عالم فارغيم

جام مي نوشيم وز جم فارغيم

در خرابات جهان با عاشقان

خوش نشسته شاد و خرم فارغيم

جز حديث عشق او با ما مگو

زانکه ما از اين و آن هم فارغيم

بر دل ما زخم تيغ عشق اوست

با چنين زخمي ز مرهم فارغيم

اسم اعظم خوانده ايم از لوح دل

از حروف اسم اعظم فارغيم

نعمت الله داده اند ما را تمام

فارغيم از بيش و از کم فارغيم