شماره ٣٩٤: ما خاک راه را به نظر کيميا کنيم

ما خاک راه را به نظر کيميا کنيم

صد درد را بگوشه چشمي دوا کنيم

در حبس صورتيم و چنين شاد و خرميم

بنگر که در سراچه معني چها کنيم

رندان لاابالي و مستان سرخوشيم

هشيار را به مجلس خود کي رها کنيم

موج محيط گوهر درياي عزتيم

ما ميل دل به آب و گل آخر چرا کنيم

در ديده روي ساقي و بر دست جام مي

باري بگو که گوش به عاقل چرا کنيم

ما را نفس چو از دم عشق است لاجرم

بيگانه را بيک نفسي آشنا کنيم

از خود برآ و در صف اصحاب ما خرام

تا سيدانه روي دلت با خدا کنيم