شماره ٤١٢: عشق است که مبتلاي اوئيم

عشق است که مبتلاي اوئيم

در هر حالي براي اوئيم

مستيم و حريف مي فروشيم

خاک در آن سراي اوئيم

دل داده به باد در خرابات

سرگشته و در هواي اوئيم

در بحر محيط غرقه گشتيم

مائيم که آشناي اوئيم

درد آمد و دردمند مي جست

مي گفت که ما دواي اوئيم

چون اوست نواي بي نوايان

ما بنده بي نواي اوئيم

از دولت بندگي سيد

شاهيم ولي گداي اوئيم