شماره ٥٣١: شد روان آب حيات ما بجو

شد روان آب حيات ما بجو

تشنه اي آب حيات از ما بجو

آب را مي نوش از جام و حباب

عين ما مي جو ازين دريا و جو

عشق سرمست است درکوي مغان

مي رود دل در پي او کو به کو

بشنو و از خود سخن ديگر مگو

هر چه او گويد بگو آنرا بگو

موج و دريائيم و دريا عين ما

خوش همي گرديم دايم سوبسو

چشم ما روشن به نور روي اوست

لاجرم بينيم ما او را به او

در چنين آئينه گيتي نما

سيد و بنده نشسته روبرو