شماره ١١: نگشود مرا ز ياريت کار

نگشود مرا ز ياريت کار

دست از دلم اي رفيق! بردار

گرد رخ من، ز خاک آن کوست

ناشسته مرا به خاک بسپار

رنديست ره سلامت اي دل!

من کرده ام استخاره، صد بار

سجاده زهد من، که آمد

خالي از عيب و عاري از عار

پودش، همگي ز تار چنگ است

تارش، همگي ز پود زنار

خالي شده کوي دوست از دوست

از بام و درش، چه پرسي اخبار؟

کز غير صدا جواب نايد

هرچند کني سؤال تکرار

گر مي پرسي: کجاست دلدار؟

آيد ز صدا: کجاست دلدار؟

از بهر فريب خلق، دامي است

هان! تا نشوي بدان گرفتار

افسوس که تقوي بهائي

شد شهره به رندي آخر کار