شماره ٣٦٦: نسوزد دل به آه گرم من چرخ بد اختر را

نسوزد دل به آه گرم من چرخ بد اختر را

ز دود تلخ پروا نيست چشم سخت مجمر را

منم کز تيره بختي ها ندارم صبح اميدي

وگرنه در سواد دل بهاري هست عنبر را

به حرف و صوت مهر خامشي را بر مدار از لب

سپر داري کن از تاراج مور اين تنگ شکر را

دل قانع ز احسان کريمان است مستغني

به آب تلخ دريا احتياجي نيست گوهر را

نسوزد پرده شرم و حيا را باده روشن

ز آتش نيست پروايي پر و بال سمندر را

ز آب زندگي آيينه هم زنگار مي گيرد

بود ظلمت نصيب از چشمه حيوان سکندر را

گران بر خاطر آزادمردان نيست کوه غم

ز بار دل نمي گردد دو تا قامت صنوبر را