شماره ٦٥٤: به هر ترنمي از جاي مي رود دل ما

به هر ترنمي از جاي مي رود دل ما

سبک رکاب چو بوي گل است محمل ما

زمين سينه ما درد و داغ پروردست

يکي هزار شود تخم اشک در گل ما

شکست آينه ما و توتيا گرديد

همان خيال تو استاده در مقابل ما

رسيده ايم به انجام و اول سفرست

ز راه دورتر افتاده است منزل ما

به پيشدستي ما نيست در کرم حاتم

ز آبرو نشود تنگدست، سايل ما

هزار ناخن تدبير غوطه در خون زد

نشد گشاده شود عقده هاي مشکل ما

ز سرو گلشن فردوس راست مي گذريم

نهال قد تو تا پا فشرده در دل ما

نمي خوريم غم از هيچ رهگذر صائب

خوشا کسي که درآيد به گوشه دل ما