شماره ٦١٢: ريخت دندان و هواي مي و پيمانه بجاست

ريخت دندان و هواي مي و پيمانه بجاست

مهره برچيده شد و بازي طفلانه بجاست

دل سياه است اگر گشت بناگوش سفيد

پا اگر نيست بجا، لغزش مستانه بجاست

خارخاري به دل از عمر سبکرو مانده است

مشت خار و خسي از سيل به ويرانه بجاست

آسيا گر چه برآورد ز بنيادش گرد

هوس نشو و نما در گره دانه بجاست

نسبت شوق به هجران و وصال است يکي

رفت ايام گل و شورش ديوانه بجاست

يار نوخط شد و آغاز جنون است مرا

شمع خاموش شد و گرمي پروانه بجاست

چشم من بر در و ديوار حرم افتاده است

نگذارند مرا گر به صنمخانه، بجاست

گر چه در خواب گران عمر سر آمد صائب

همچنان رغبت شيريني افسانه بجاست