شماره ٥١٩: چنان کز آن لب خامش عتاب مي بارد

چنان کز آن لب خامش عتاب مي بارد

ز آرميدن ما اضطراب مي بارد

ترست از عرق شرم چهره تو مدام

ستاره دايم ازين آفتاب مي بارد

به چشم عاشق لب تشنه سبزه لب جوست

اگرچه زهر ز تيغ عتاب مي بارد

که گفته است در ابر سفيد باران نيست؟

که شرم حسن ز روي نقاب مي بارد

دگر کدام جگر تشنه را گداخته است؟

که آب رحم ز موج سراب مي بارد

کمر به خون که بسته است تيغ غمزه او؟

که همچو جوهر ازو پيچ و تاب مي بارد

ز خنده که فتاده است در دلم آتش؟

که جاي اشک، نمک زين کباب مي بارد

ز غافلان چه توقع، که در زمانه ما

ز روي دولت بيدار خواب مي بارد

ز گريه منع دل داغدار نتوان کرد

ز گوهري که يتيم است آب مي بارد

خيال روي که در دل گذشت صائب را؟

که ديگر از دم گرمش گلاب مي بارد