شماره ٧٧٧: گرسنه چشم کجا سير از نوال شود

گرسنه چشم کجا سير از نوال شود

که بر حريص لب نان لب سؤال شود

به خار و خس نتوان سير کرد آتش را

که حرص خواجه يکي صد ز جمع مال شود

ز خون صيد حرم رنگ تيغ او نگرفت

کجا به گردن او خون من وبال شود

مريز آب رخ خود که در کنار محيط

صدف ز بي گهريها کف سؤال شود

نرفت زنگ ملال از دلم به باده ناب

ز آب سبزه محال است پايمال شود

اميدها به خطش داشتم ندانستم

که روز من شب ازان عنبرين هلال شود

غرور حسن ز خط بيش شد که دارد ياد

که حاکم از رقم عزل مستمال شود

کسي که خيمه برون زد ز خويش چون مجنون

سياه خيمه اش از ديده غزال شود

تأمل آينه فکر را کند روشن

که آب صائب از استادگي زلال شود