شماره ١٥٤: از آفتاب چاشني صبح شد بلند

از آفتاب چاشني صبح شد بلند

عمر دوباره يافت ز راه گداز قند

بگذار تا به داغ رهايي شود کباب

صيدي که همچو تاب نپيچد بر آن کمند

ما را چه نسبت است به مجنون که جوش ما

نگذاشت گردباد ز هامون شود بلند

از روي گرم شکوه ما مي شود تمام

يک ناله است سرمه آواز اين سپند

علم تو چون محيط به اسرار غيب نيست

ز نهار لب ببند ز چون و چرا و چند

چون گل شکفته باش درين انجمن که صبح

تسخير کرد روي زمين را به نوشخند

در آتش زوال بود نعل رنگ و بو

ز نهار دل به غنچه اين بوستان مبند

از گل به وام گوش ستانند بلبلان

در گلشني که ناله صائب شود بلند